Concello de Gondomar

"Estiven un ano bastante mal, cun proceso psicolóxico. Xa non foi polo propio feito de ter un accidente, tamén foi o ter que deixar o deporte que tanto me gustaba e tan de golpe. Estaba no alto da miña carreira preparando un Campionato de Europa. É algo drástico", explica Desirée Vila tres anos despois duns días que lle cambiaron a vida.
Coa perspectiva do tempo fala do sucedido, do tempo pasado pero, sobre todo, a súa voz soborda ilusión ante o novo reto deportivo: "Quero estar nos Xogos de Tokio en atletismo. Adestrando ben, concentrada no Centro de Alto Rendemento, creo que podo facelo".
Este convencido desexo chega uns meses despois de iniciarse na pista de atletismo. Deporte que case non coñecía. "A práctica de correr téñoa desde fai uns dous anos, pero como non coñecía a ninguén, ía á miña bóla, por facer deporte, non como disciplina. O que non sabía é que me fose a gustar tanto. Empecei en setembro. Coñecín a un neno que facía atletismo e díxome de probar. Fun ao centro de alto rendemento de Madrid. Había alí un grupo de amputados como eu e empecei", explica Vila.
A progresión é rápida, iso si, con traballo porque é volver camiñar e, de feito, cada prótese é distinta. "Desde que me amputaron, levo unha perna coa que non podo correr. Para facelo necesítase unha específica e non ten nada que ver correr como o facía antes que como ten que ser agora. Obviamente hai un proceso de adaptación longo. Primeiro tes que aprender a camiñar, despois a controlar o xeonllo e agora estou avanzado con velocidade".
Este ano xa acudiu ao Campionato de España absoluto por Comunidades Autónomas, onde gañou o título en salto lonxitude e 100 metros da súa categoría. Aínda que, o máis importante do vivido na pista foi o feito de que "a decisión de querer ir aos Xogos tomeina tras a miña primeira competición. A ela fun sen estar segura de se realmente gustábame ou non. O que pasa é que alí en Valladolid, vivín o ambiente, con toda a xente que estaba como eu coas próteses, deime conta de que me gustaba moito e foi o momento".
Na actualidade, Desi Vila atópase en Malta, na etapa de Erasmus dos seus estudos de Turismo, pero ao finalizar proxecta entrar no Centro de Alto Rendemento de Madrid porque "non tiña pensado facelo, pero os Xogos son en dous anos e se quero chegar teño que facelo. Preparalos a distancia é moi complicado e para poder mellorar teño que estar concentrada".
En primeiro reto ten como destino os Xogos Paralímpicos de Tokio 2010, pero con seguridade non será o último porque Desirée Vila admite que "ata que non atopei o atletismo faltábame algo. Amigos tiña e teño, a familia sempre me apoiou e os estudos ían ben. Con todo, a min faltábame o deporte porque o fixen desde pequena e a un alto rendemento. Moitas horas ao día e moitos días á semana, gozo moito". Probablemente, descoñecía o mundo atlético pero agora xa ten ata referente: "É Martina Caironi, que a coñecín este fin de semana que tiven competición en Barcelona. É a récord do mundo da miña categoría. O meu adestrador sempre me falaba dela pola súa técnica e a forma de correr e traballar. Sígoa en Instagram e vexo todos os seus vídeos e fotos".
Ademais do atletismo e os estudos de Turismo, Desirée Vila publicará o próximo 5 de xuño o libro "O único incurable son as ganas de vivir". Un escrito que comezou como necesidade e autoaxuda. "Empecei a escribir o que lembraba do accidente porque, como denunciaramos ao hospital e ao médico, interesábame lembrar todo o que pasara. Empecei a escribir por isto e despois tamén tiña textos como ximnasta. Xunteino e decidín publicalo".
Aos 19 anos Desirée Vila volve ser unha prometedora deportista, que agora se encamiña cara aos Xogos Paralímpicos na modalidade de atletismo. Tardou case tres anos en atopar un novo camiño de esforzo e competición, pero naceu deportista e morrerá como tal, independentemente se é para facer uns cuantos saltos mortais ou correr unha recta de 100 metros cunha prótese. A súa motivación é o traballo diario, a superación e o esforzo.